جالب است بدانید که این کافه های لندن بودند که برای اولین بار چای را به انگلستان معرفی کردند. یکی از بازرگان های معروف چای، توماس گاروی بود که یک کافه در کوچه اکسچنج (Exchange Alley) در لندن داشت. او از سال ۱۶۵۷ چای دم کرده و چای خشک را به مشتریان عرضه می کرد. سه سال بعد او یک تبلیغ در مورد فروش چای در میان مردم عرضه کرد. متن این تبلیغ این گونه بود: بدن خود را پر انرژی کنید و از پیری در امان بمانید.

از آن زمان چای در میان کافه ها بسیار محبوب گشت و بسیاری از فروشگاه ها آن را برای خرید مردم فراهم کردند. این امر موجب ناراحتی دیگر صنف ها شد زیرا چای، فروش نوشیدنی های دیگر را کاهش داد و تهدیدی برای دولت شد؛ زیرا آن ها برای چای مالیات نمی گرفتند. تا سال ۱۷۵۰ چای تبدیل به نوشیدنی مورد علاقه مردم با سطح پایین تر در انگلیس شد.

چارلز دوم با وضع قوانین سفت و سخت برای فروش چای نهایت تلاشش را کرد تا با رشد آن جلوگیری کند.  این قضیه برای مقابله با رشد چای طراحی شده بود، اما آنقدر غیرمعمول بود که اجرای آن غیرممکن شد. بعد از آن قانونی درست شد که کافه ها برای فروش یا عرضه چای باید مجوز داشته باشند.

این فقط بخشی از تلاش دولت برای کنترل یا کم کردن محبوبیت چای در بریتانیا بود. در اواسط قرن هجدهم، مالیات چای به ۱۱۹ درصد رسیده بود. این مالیات سنگین باعث ایجاد یک صنعت کاملا جدید شد و آن هم قاچاق چای بود.

کشتی هایی از هلند و اسکاندیناوی به سواحل بریتانیا می آمدند و منتظر قاچاقچیان می ماندند تا چای ارزشمند را در سواحل بارگیری کنند. قاچاقچیان که معمولا ماهیگیر بودند، چای را از راهروهای زیر زمینی به انبارهای مخفی می بردند. یکی از این انبارهای مخصوص در یکی از ساختمان های معروف آن زمان مخفی شده بود. با این حال حتی قاچاق چای نیز گران قیمت بود اما به خاطر سود زیاد آن قاچاقچیان تصمیم گرفتن که چای را با مواد دیگر مانند میوه، بیدانه، شیرین بیان و برگهای آلوچه جنگلی مخلوط کنند. برگ های چای استفاده شده را نیز مجددا خشک می کردند و با برگ های تازه مخلوط می کردند.

در نهایت در سال ۱۷۸۴ ویلیام پیت مالیات را از ۱۱۹% به ۱۲٫۵% کاهش داد که به خاتمه دادن به کار قاچاقچیان منتهی شد. البته تقلب در صنعت چای باقی ماند تا زمانی که به خاطر جریمه های سنگینی که برای آن وضع شد، آن هم متوقف گشت.

در اواخر سال های ۱۸۰۰ کشتی هایی که چای را از شرق دور به بریتانیا حمل می کردند می توانست بیش از یک سال طول بکشد تا محموله های ارزشمند خود را به اینجا برسانند. زمانی که شرکت هند شرقی در سال ۱۸۳۲ انحصار تجارت چای را به دست آورد، متوجه شد که نیاز به کاهش این زمان سفر دارد. آمریکایی ها عملا اولین “کلیپر”ها، کشتی هایی شبیه قایق بادبانی، را طراحی کرده اند اما انگلیسی ها بیشترین بهره را از آن بردند. این کلیپرها در ۱۸ نقطه از اقیانوس پراکنده بودند که انتقال چای را بر عهده داشتند و به اندازه یک کشتی مدرن امروزی سرعت داشتند.

سرعت این کلیپر ها به قدری مشهور شد که یک مسابقه سالانه بین کلیپر ها از رودخانه کنتون تا لندن داک برگذار شد. اولین کشتی که برای تخلیه محموله خود رسید برای کاپیتان و خدمه اش جایزه پر ارزشی را به دست آورد. معروف ترین کشتی کلیپر کاتی سارک بود که در سال ۱۸۶۸ ساخته شده است. این کشتی فقط هشت بار حمل چای را انجام داد اما همین مقدار برای آن دوران بسیار قابل توجه بود. کاتی سارک اکنون در نماشگاه گرینویچ به نمایش گذاشته شده است.

گفته می شود که چای عصر برای اولین بار توسط یک شخص به نام آنا، هفتمین بانوی دوک بدفورد انجام شد. در اوایل ۱۸۰۰، او این ایده را مطرح کرد که در فاصله بین شام و ناهار و در بعد از ظهر می شود همراه خانواده چای نوشید. این رسم به زودی در میان جامعه کارگر به دلیل اینکه بعد از ناهار چیز زیادی نمی خوردند، مرسوم شد و به مرور در کل بریتانیا این به عنوان یک فرهنگ مرسوم به کار رفت.

منبع :britainexpress.com

براي دريافت اخبار جديد با ليمو سبز همراه باشيد.